In 2020 verloor Valerie haar vader aan kanker. Hoewel haar vader al lange tijd ziek was, kwam het moment van afscheid toch nog onverwacht. In deze blog deelt ze haar verhaal over liefde, verlies en rouwen, een heel persoonlijk iets.
Dichtbij de dood
Ik was nooit bezig met rouwen in mijn leven. Mijn oma en opa overleden toen ik een teenager, begin 20 was. En hoewel ik veel van mijn oma en opa hield, raakte dit verlies mij niet heel hard. Ze waren allebei oud en hadden een lang en gezond leven gehad. Opa’s en oma’s die overlijden horen gewoon bij “the circle of life”. We kunnen immers niet het eeuwige leven hebben! Tot zover mijn kennismaking met de dood. Ander zwaar verlies bleef mij gespaard in mijn leven, tot die ene dag in oktober 2020.
Die ene dag in oktober
Die 20e oktober werd ik ’s ochtends wakker, maakte me klaar voor een dag werken in mijn thuiskantoor en trok om kwart voor 11 mijn schoenen aan om naar mijn fysio afspraak te gaan. Precies op het moment dat ik de deur uit wilde gaan kreeg ik een belletje van mijn moeder uit Zwitserland met slecht nieuws: “het gaat slecht met papa en we weten niet hoe lang hij nog heeft”. We spraken af dat ik zo snel mogelijk in de auto zou stappen om naar Zwitserland te rijden. Ik haastte me naar de afspraak bij de fysio terwijl mijn man de snelste route naar mijn ouders uitzocht.
Toen ik om 11 uur bij de fysiotherapeut op de bank zat en de behandeling in gang was, kwam er een gevoel bij mij binnen dat ik nog nooit had gevoeld. Ik wist het zeker, mijn vader was overleden. De 5 gemiste oproepen van mijn broer bevestigden mijn gevoel. Een uur later zat ik met mijn man in de auto naar Zwitserland. De komende 2 weken zouden we daar verblijven om afscheid te nemen.
Overlevingsstand
Na zijn overlijden stond ik in overlevingsstand. Tot aan de uitvaart voelde alles nog zo onwerkelijk en bovendien waren er een hoop dingen die geregeld moesten worden. Zo moesten we mensen informeren over de dood van mijn vader, moesten we de uitvaart organiseren en ga zo maar door. Er waren zoveel mensen in huis en er was zo weinig ruimte voor de tranen. Inmiddels weet ik dat dit normaal is. Op zo’n moment is het echt ‘whatever gets you through the first days’.
Zwart gat
Na de uitvaart begint het normale leven weer, ook al voelde dat voor mij even niet meer zo ‘normaal’ aan. Eenmaal weer in Nederland moest ik direct weer beginnen met werken. Omdat de covid pandemie nog woedde was dit wel vanuit huis, maar toch. Ik voelde me verdrieting, maar huilen lukte niet. Dit aan anderen uitleggen wilde ik al helemaal niet. Die periode belde ik veel met mijn moeder en zorgd ik dat ik voldoende rust pakte. Pas 2 tot 3 maanden na de uitvaart kwam het verlies als een baksteen binnen. Het besef dat ik de stem van mijn vader nooit meer zou horen?! De pijn kwam als een golf van verdriet over mij heen.
Gezond rouwen
Als ik aan het verlies terugdenk, besef ik mij dat mijn rouwproces al 2 maanden voor mijn vader’s dood begon. Wij wisten dat hij waarschijnlijk niet lang meer te leven had. Zo’n 4 tot 6 weken voor zijn dood was ik voor het laatst in Zwitserland om hem in het ziekenhuis te zien. Ik kocht een boekje waarin ik herinneringen kon opschrijven en de antwoorden op vragen die ik hem nog wilde stellen. We hadden een ongelooflijk mooie tijd samen. Herinneringen die vastliggen niet alleen in mijn geheugen, maar ook in dat kleine mooie boekje. Dit schrijven bleef ik ook na zijn dood doen. Zo ontving mijn vader ook een Save the Date voor onze bruiloft en maakten we een uitnodiging voor hem.
Scherpe randjes verdwijnen
Een half jaar na de dood van mijn Pa kwam ik een spreuk tegen op Instagram. Er stond dat pijn niet minder of kleiner wordt, maar dat je eromheen groeit. En dat klopt in mijn geval. Ik heb nog steeds exact dezelfde pijn van dit verlies als 2,5 jaar geleden, maar ik heb een manier gevonden om hiermee om te gaan. Ik zal mijn vader altijd missen, en dat is ergens ook heel fijn. Dit betekent namelijk dat hij er altijd een beetje zal zijn.