Op bijna alle vrouwenblogs of tijdschriften kom je ze wel tegen; artikelen over zwanger worden of zwanger zijn. Tips om snel zwanger te worden (Alsof je een soort stappenplan doorloopt en hoppaaaa; gelukt, zwanger!), openhartige verhalen over vruchtbaarheidsproblemen of feitjes over je zwangerschap (zal de baby deze week zo groot zijn als een pruim of een kiwi? Waarom het formaat van de foetus werkelijk overal wordt vergeleken met een stuk fruit is mij één compleet raadsel..)
Maar zelden wordt er openhartig verteld over het (stille) verdriet van een miskraam. Het voelt alsof hier nog een taboe op rust. Om dit taboe te doorbreken heb ik besloten mijn verdriet te delen. Om vrouwen die hetzelfde meemaken te laten weten dat je niet alleen bent. Omdat schrijven helpt. En gezonder is dan het leegeten van bakken ijs of chocolade.
30 april
“Dit kan even koud aanvoelen” zegt de verloskundige op het moment dat de echo-gel wordt aangebracht. Vanavond hebben wij onze eerste echo. Al bijna 4 weken kijken wij hier enorm naar uit. Niet wetende dat we naar een stil schermpje zouden gaan staren. Ik merk aan de verloskundige dat er iets is. “Het is niet goed hé?” ik verbaas mezelf erover dat ik deze vraag ondanks de brok in mijn keel en trillende stem er nog uitgeperst krijg. De verloskundige legt ons uit dat de foetus groter had moeten zijn en een kloppend hartje had moeten tonen.
“Wat we zien is te klein, zonder hartslag.” Ze geeft aan dat er nog een sprankje hoop is; het kan zijn dat we priller zwanger zijn dan we allemaal op dat moment denken, dat de foetus nog gaat groeien en het hartje nog in ontwikkeling is. Ik vertel haar dat mijn cyclus nog preciezer verloopt dan menig militaire missie, een prillere zwangerschap zou dus echt bijna onmogelijk moet zijn. Op dat moment weten we alle 3 bijna zeker wat er zal gaan komen…
8 mei
Ondanks het verdriet genieten wij van onze vakantie. Samen, met ons gezinnetje bij elkaar, geven we dit verdriet een plekje. Het moedergevoel is pril, maar ik weet het zeker. Er gaat geen hartje meer kloppen.
En dan, zonder enige aanleiding van pijn of kramp gebeurt het. Daar midden op de boulevard, het is bijna etenstijd. Natuurlijk ga je voorbereid de deur uit, maar hiervoor was geen enkele voorbereiding goed genoeg geweest. Dit komt in alle hevigheid! Ik knoop mijn lange vest op mijn middel om het enigszins te verdoezelen en snellen terug naar het hotel. Daar in de badkamer gaat alles in een stroomversnelling. Ik zal jullie de details besparen, maar het is heftig, heel heftig. Geen schrijntje pijn gelukkig maar ik merk dat ik veel bloed verlies, teveel bloed. De verloskundige had gezegd wat normaal is en wanneer er actie moet worden ondernomen. We kijken elkaar aan, de badkamer lijkt op een scene uit Saw, oké; actie dus!
Snel belt mijn vriend de receptie en binnen enkele minuten staat er een ambulance broeder in onze hotelkamer. We grijpen nog snel onze paspoorten en verzekeringspasjes en de broeder rijdt mij in een rolstoel naar zijn ambulance. Mats heeft daar de tijd van zijn leven; deze vakantie zijn we al met het vliegtuig, de bus en nu zelfs met een ambulance geweest! Deze kleine peuter heeft geen idee wat voor verdriet er schuilgaat achter de schelle sirene die door de badplaats scheurt.
In het ziekenhuis wordt ik op bed gelegd en ze nemen bloed af (hallo; ik loop al helemaal leeg!). Met spoed word ik aan het infuus gekoppeld. Mijn vriend belt met Nederland en regelt het papierwerk, Mats eet de snoepjes van de verpleegsters op. Ik wordt weggereden voor een echo.
Dat Engels niet in het basispakket zat in de opleiding gynaecologie is mij inmiddels wel duidelijk geworden. De gynaecoloog denkt de zware taak te hebben mij het verdrietige nieuws als eerste te moeten melden:
“very sorry, no baby inside” zegt hij hakkelend in zijn beste Engels kijkend op de echo.
“I know doctor, they’ve told me in The Netherlands. I knew this was coming, I knew I would lose this baby.”
“I am sorry, baby is go” en hij wuift zijn hand in het luchtledige.
“Yes I know, it’s okay doctor”
“Baby dead, away!” en weer wuift hij.
Deze conversatie gaat hem niet worden, hij denkt volgens mij dat ik in schok ben doordat ik er nuchter en zonder tranen op reageer. Ondanks de verdrietige omstandigheid waarin we zitten zie ik hier de humor nog van in. Ik moet de nacht in het ziekenhuis blijven, aan het infuus. Nog steeds verlies ik veel bloed. Mijn vriend en Mats moeten terug naar het hotel, dit moment doet wel pijn.
25 juli
Ik ben vroeg wakker, onrustig geslapen. Eergisteren zijn we teruggekomen van onze tweede vakantie deze zomer. Na het avontuur in mei waren we even toe aan extra tijd met elkaar.
Slaperig wandel ik de badkamer in. Ik merk op dat ik nog steeds niet menstrueer. Mijn cyclus zou vast even de tijd nodig hebben om weer in de vertrouwde strikte regelmaat terug te keren, maar ik had het toch wel verwacht inmiddels. Het zou toch niet…? Ik besluit een zwangerschapstest te doen, ik heb er nog eentje over van de vorige zwangerschap. Seconden tikken voorbij. Mijn hartslag maakt overuren. Ik hoor Mats op blote voeten naar het “grote papamama” tippelen. Papa wordt wakker met een springende peuter op bed. Niet heel veel later is Mats niet meer de enige die op bed staat te springen… wij zijn weer zwanger!
13 augustus
Opnieuw wandelen wij de verloskundige praktijk binnen. Ontzettend gespannen dit keer. Wanneer je eenmaal een miskraam hebt gehad is het moeilijk om onbezorgd in de wachtkamer plaats te nemen. Klamme handjes vinden elkaar halverwege onze schoot, kruisende blikken, 1 team. De verloskundige begreep onze spanning als geen ander, vandaar dat we nu al met 6.5 week op controle mogen komen. We kunnen naar binnen en nemen plaats. Het is fijn je verhaal te kunnen vertellen, de angst, de onzekerheden. Op een nacontrole in mei is het verloop van de miskraam al gedeeld met een collega maar het is zo prettig dat ze allemaal ook persoonlijk betrokken willen zijn, zonder de info op te rakelen uit het systeem. Er wordt echt geluisterd, alleen maar lof voor deze vrouwen!
Snel nemen we plaats voor de echo, en daar, op dat zwarte schermpje zien we een lichtje knipperen. Het klopt! Het hartje klopt!
11 september
Net als bij mijn zwangerschap van Mats voel ik mij super goed. Zelfs met de moeheid is goed te dealen. Ik zal echt nergens over klagen zeg ik tegen mezelf. Blij met het kleine mini leventje wat in mijn buik groeit. Het voelt goed, we hebben 1 keer enorme pech gehad, maar dit kleintje zal ons gezinnetje compleet maken. Vandaag is de tweede echo, we zijn bijna 12 weken zwanger. We zijn beide iets minder gespannen dan de eerste keer, hebben zin om dit ukkie weer te zien. Ik weet nog goed dat Mats echt lag te schommelen op de echo’s, die had de grootste lol in z’n uppie daarbinnen. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten tot we naar binnen worden geroepen. Na een kort praatje neem ik plaats voor de echo. Weer komt de koude gel op mijn buik, niet veel later gevolgd door koude rillingen… Er schommelt geen baby’tje. Het hartje is gestopt met kloppen.
16 september
Waar mijn tranen deze week vandaan zijn gekomen weet ik niet, maar dat een mens er zoveel heeft heb ik nooit geweten. Twee keer achter elkaar een miskraam, is dit pech of zit er meer achter..? De verloskundige heeft ons geïnformeerd over een mogelijk vervolgonderzoek. Ik wil er nog even niet aan denken. Ik wil hier geen medische verklaring voor vinden, ik wil dat alles ‘normaal’ is. Eerst maar eens even dit achter de rug zien te krijgen, dan gaan we wel nadenken over vervolgonderzoeken.
Dat de vorige miskraam geheel pijnloos is verlopen is volgens de verloskundige zeer zeldzaam. Mijn baarmoeder kromp toen niet samen, wat verklaarde dat het pijnvrij verliep, maar dit was ook gelijk de reden dat de bloedingen niet zouden stoppen. Deze keer is het anders. Heel anders. Het is vandaag zondag en al vanaf vrijdag heb ik hele heftige krampen, krampen die echt op weeën-niveau zitten. De over-de-tafel-leun-krampen. De ik-vervloek-alles-en-iedereen-krampen. Alle mama’s onder ons kennen deze krampen.
De pijn is echt hevig, ik weet dat ik hier doorheen moet om alsnog met lege handen achter te blijven. Gelukkig komt er om 8 uur s’avonds een einde (denk ik op dat moment) aan, ik verlies de foetus. Ik heb het opgevangen, doelbewust, om er afscheid van te kunnen nemen. Het is prachtig om te zien. 10 vingertjes, 10 teentjes, alles zit eraan! Het is zo compleet. Tranen vloeien omdat het zo mooi en vredig is om te zien, tranen omdat we dit kindje nooit zullen leren kennen. Op onze manier zullen wij hier samen afscheid van nemen. Dag kleintje.
