POWERVROUWEN, een serie van en over inspirerende vrouwen. Of ze nu een eigen onderneming hebben, een toffe creatieve duizendpoot zijn, supermama zijn of een eigen verhaal hebben: van deze vrouwen wil je meer weten. Inspirerende verhalen die alles te maken hebbe met dromen najagen en het leven vieren. Hoe ze dat doen? En wat hun levensmotto is? Wij dronken een bak koffie medt ze en duiken in hun verhaal..
Wie wel eens een boekhandel heeft bezocht heeft haar boek zeker een keer gespot. Hoofdagent Lieke Hester schreef een ware bestseller over haar werkavonturen in Amsterdam. Van spannende aanhoudingen tot walgelijke vondsten. In geuren en kleuren doet zij het politievak uit de doeken. Schrijven is haar hobby en dus staat er al een tweede boek op de planning. Wij dronken een bakkie met Lieke en vroegen haar het hemd van het lijf.
Waar kunnen mensen jou van kennen?
Waar mensen mij van zouden kunnen kennen? Ik ben actief op instagram als @Liekeschrijft met een mix van content over mijn werk als politieagent en flarden uit mijn privéleven. Verder heb ik een boek geschreven over mijn werk: ‘Het kan ook nooit normaal’. Een boek dat gewoon een bestseller is geworden! Grote kans dat je die dus hebt voorbij zien komen in de boekhandels.
Verder blog ik op www.liekeschrijft.amsterdam en ik ben op tv geweest bij o.a. het programma Bureau Burgwallen, toen Ewout Genemans ons filmde tijdens ons werk. En natuurlijk zou je me ook kunnen kennen uit de Amsterdamse binnenstad, want daar ben ik een groot deel van mijn tijd te vinden in uniform!
Waar sta je op dit moment in het leven?
Ik sta voor het eerst sinds lange tijd voor mijn gevoel eens lekker rustig in het leven. Niet stil, want daar houd ik niet zo van. Maar wel rustig. Vaak als je aan mensen vraagt “Hoe gaat het?” Krijg je een antwoord met “Ja druk druk druk maar wel goed”. Bij mij is het nu al een tijdje rustig en stabiel. Uiteraard met de nodige ups en downs, maar dat hoort erbij. En dat rustige, dat bevalt me wel. Ik ben bezig met het schrijven van boek twee en met genieten van het leven, het succes van mijn eerste boek, de fijne mensen om mij heen en natuurlijk ook mijn werk.
Wat zijn jouw dromen op persoonlijk en zakelijk vlak?
Op persoonlijk vlak zou ik ontzettend graag nog veel meer reizen. Kleine reisjes, grote verre reizen. Ik hou van wakker worden in een ander land en dat alles nieuw is. Het gevoel van geen idee hebben wat de dag gaat brengen. Het gevoel van een kakelverse dag in een omgeving die ik niet ken vind ik fantastisch! En als ik dan toch groots mag ‘denken’ in deze rubriek, dan zou ik dat reizen heel graag willen combineren met mijn hobby: schrijven.
Tijdens het schrijven van mijn boek vond ik het heerlijk om mijn (heel erg leuke!) werkwereld even achter te laten en er aan de andere kant van de wereld over te schrijven. Nu ik met mijn tweede boek bezig ben, heb ik ook alweer op de meest mooie plekken zitten pennen. Eigenlijk is bovenstaande dan ook geen droom meer, maar een keiharde doelstelling en toch al een beetje werkelijkheid.
Op zakelijk vlak zeg ik vaak “als ik later groot ben, dan wil ik ooit bij de zedenpolitie of team mensenhandel werken”, maar dat is wel pas als ik het uniform uit wil. Voor nu ben ik op zakelijk vlak -in uniform- nog altijd dolblij en gelukkig!
Wat is de mooiste, pijnlijkste, grootste les die je tot nu toe in het leven hebt geleerd?
Ik wist het al wel, omdat een aantal van de mensen in mijn omgeving geen goede gezondheid hebben, maar toen ik zelf ervaarde dat mijn gezondheid me ‘in de steek liet’ toen ik de zomer van 2022 de diagnose Niet Aangeboren Hersenletsel kreeg, stortte mijn wereld even in. Ik wist dat er iets niet goed was, want na een flinke mishandeling tijdens mijn werk bleef ik maar vage klachten houden. De uiteindelijke diagnose voelde alsof de stoelpoten onder mijn vrolijke, chaotische, energieke leventje vandaan gezaagd werden en ik zelf de zaag moest bedienen. Ik moest van alles anders gaan doen. Veel beter zorgen voor mijn rust, routines, regelmaat.. Zorgen voor iets wat zo lastig uit te leggen is omdat het onzichtbaar is, maar tegelijk zo belangrijk, was een harde les. Pijnlijk en groots. Maar inmiddels gaat het me beter af en kan ik langzaam zeggen dat het me ook dingen brengt.
Welk taboe zou jij willen doorbreken?
Ik zou ontzettend graag willen dat het vragen en krijgen (want hallo veel te lange wachtlijsten!) van mentale hulp gewoon net zo makkelijk en taboe-loos is als dat je van de trap valt en je arm breekt. “Hoi ik ben van de trap gevallen en mijn arm is gebroken”, is zo makkelijk… Maar “Hoi ik vecht met donkere gedachtes en ik vind het leven ontzettend zwaar en heb er geen zin in”, is nog lang niet zo gewoon. En als je het dan uitgesproken hebt is er een wachtlijst waar je moedeloos van wordt. Ik zie tijdens mijn werk (en op mijn instagram waar ik met regelmaat deel over mentale gezondheid en mentale weerbaarheid) met grote regelmaat mensen die ECHT hulp nodig hebben en het niet krijgen. Er plegen mensen zelfmoord die geholpen hadden moeten worden.
Praat over je mentale gezondheid, check in bij je vrienden, haal het taboe eraf. Zeg niet “Ja gaat goed hoor” als “Het gaat ontzettend klote” het echte antwoord is. En verwacht ook niet dat dat het antwoord is als je het aan iemand vraagt.
Wat is jouw levensmotto
Ik denk dat ik er meerdere heb, maar de laatste jaren: “If you can’t beat the fear, just do it scared”. Uiteraard is angst niet altijd een slechte raadgever, maar angst houdt ons tegen in zoveel dingen. De angst van “Oh wat zou een ander er wel niet van vinden” is zo groot bij zo veel mensen. Maar die ander die doet er niet toe. Maak je eigen keuzes en fuck de mening van die ander! Je doet het nooit voor iedereen goed en als je het dan voor iemand goed moet doen ben je dat zelf wel.
Welk advies zou jij jouw jongere ik geven?
Tot een aantal jaar geleden boeide de mening van anderen mij teveel dus ik zou zeggen: Stop niet, stel niet uit, heb schijt aan de mening van een ander, doe wat je blij maakt, begin die insta, ga maar lekker in uniform met je kop boven het maaiveld uit, alle haat en bedreigingen gaan je allemaal sterker maken. Schrijf dat boek, het wordt een bestseller. En ik zou ‘dr een knuffel geven en zeggen dat ik trots op ‘dr ben.
Ik schreef een boek in stilte, vertelde het pas aan de politie toen het af was met de mededeling dat het er hoe dan ook kwam, ook als ze het niet leuk zouden vinden. Het kostte bloed zweet en tranen, maar het is een gigantisch succes en meer dan ooit durf ik te zeggen dat de zure mening van een ander me echt nog maar heel zelden boeit. De mening van een ander houdt zo veel mensen bezig, echt ontzettend zonde.
Benieuwd naar Lieke’s boek? Je koopt hem hier.
Foto header: ©Paul Tolenaar