Hey Lies, hoe gaat het met je? Met mij gaat het de laatste tijd best lekker! Maar na een gebroken relatie, wisseling van baan, nog meer dateleed en een corona winter had ik toch best wel weer even een dip te pakken. Soms is het gewoon allemaal eventjes k*t! Gelukkig zijn mijn dips tegenwoordig niet meer zo diep als vroeger en grijpt de angst niet meer naar mijn keel als ik me even wat minder voel. Zoals ik je vast al eens verteld heb, kamp ik namelijk met een chronische depressie. ‘Dysthymie’ zoals het in artsen taal heet. Een ziektebeeld dat mijn leven flink beïnvloed heeft.
Bij sommige mensen – zoals ik dus – is de sombere stemming die zij voelen chronisch. Wanneer de depressieve klachten tenminste twee jaar aanwezig zijn, spreken we van een dysthyme stoornis of dysthymie. Twee jaar? Als ik zo terugkijk heeft het bij mij wel 6 jaar geduurd. Een dysthyme stoornis gaat gepaard met minder verschijnselen dan een ‘gewone’ depressie waardoor de verschijnselen niet zo hevig zijn en ook moeilijk door de omgeving (en jezelf) te herkennen zijn als depressie. Wat een dysthyme stoornis zwaar maakt, is dat de klachten zo lang aanhouden en nooit helemaal weg zijn. En dat is slopend kan ik je vertellen! Altijd dat unheimische gevoel dat er iets naars te gebeuren staat. Als een vulkaan die op uitbarsten staat, maar dit nog lang niet van plan is te doen.
Inmiddels slik ik al weer ruim 3 jaar medicijnen. Medicatie die mijn leven compleet heeft veranderd. Ik weet nog dat ik mijn huisarts overlaadde met blikken stroopwafels, zo dankbaar voelde ik mij voor deze sleutel naar een luchtiger en gelukkiger leven. Eindelijk lijkt die wereld voor mij sinds 3 jaar weer ‘normaal’ te zijn, voor zover ik kan inschatten wat normaal is. Ik lig niet meer nachten wakker, kan weer écht genieten van kleine (en grote) dingen en merk dat ik leuker gezelschap ben. Die grijze wolk, die is op slag verdwenen.. En zelfs al die vreselijke bijwerkingen (denk aan misselijkheid, hoofdpijn, zweetaanvallen, eetlust en libido die verdwijnt, duizelig en ga zo maar door) zorgden – bij de start van de medicatie – niet voor het optrekken van een nieuw mistgordijn.
Maar hoe ziet de échte jij er dan uit? Ik bedoel zonder medicijnen?
En toch is er ook nu nog een schaduwkant, niet veroorzaakt door mijn sombere buien, maar door opmerkingen vanuit de omgeving. ‘Maar hoe ziet de échte jij er dan uit? Ik bedoel zonder medicijnen.. Blijf je jouw hele leven pillen slikken? Dus jij kan niet gelukkig zijn zonder? Ben je dan nooit meer verdrietig?’ Confronterende en veroordelende vragen die nog maar eens laten zien hoeveel onwetendheid er bestaat, en wat voor een taboe er heerst op het ervaren van angsten, eenzaamheid en depressies. Dat terwijl er toch echt zoveel mensen onder lijden waaronder heel veel jongeren!
Door mijzelf openlijk uit te laten over het pad dat ik bewandeld heb, hoop ik een weg vrij te banen voor met name jongeren, om hier openlijk over te durven spreken. Want we blijven torenhoge verwachtingen aan onszelf stellen, zijn nog altijd veel te bang om onszelf kwetsbaar op te stellen en schamen ons als we even niet lekker in ons vel zitten en daar hulp bij nodig hebben. Lies, waarom zijn we toch zo? Sinds wanneer is een 5,6 niet meer genoeg en wie legt ons die verwachtingen nu eigenlijk op? Nemen we het leven allemaal niet íets te serieus?
Hey Elien, met mij gaat alles ook best lekker. En écht; niet omdat dat het gewenste antwoord is dat je wilt krijgen op die vraag. Ik heb net als jij de afgelopen weken ook best weer last gehad van een dipje en schoof het af op mijn veel te drukke werkweek met studie, een social media bedrijf en stage, maar zelfs toen dat minder werd, bleef de dip hangen. Naar mijn idee is deze bui overgewaaid op het moment dat het zogenaamde ‘aries season’ van start ging: de periode van het jaar waarin de Ram geboren wordt. Klinkt misschien een beetje spiritueel, maar deze periode is voor mij hét moment om alles op een rijtje te zetten qua vriendschappen, werk, gezondheid en liefde en ik haal hier heel veel kracht uit. Misschien is dat bij jou ook wel de key geweest naar ietsjes meer geluk.
Ik moet wel zeggen dat ik jouw stuk lastig vond om te lezen. Ik heb namelijk in mijn familie ook mensen dichtbij mij staan die kampen met (chronische) depressie of somberheid, en ik weet wat het met een mens kan doen. Helaas heb ik hier zelf ook wel eens last van. Ik kan me voorstellen dat het voor jou echt als een openbaring voelde op het moment dat je van al deze shit af was. De donkere sluier die over je leven heen valt, wordt ineens van je afgenomen en je ziet het licht weer. Letterlijk! 😉
Ik geloof wel dat de persoon die jij nu bent, met medicijnen, de echte jij is. Ik zie depressie als een ziekte, net als griep of covid. Alleen een medicijn kan je helpen daar van af te komen, zodat je weer de oude jij wordt. De persoon die jij bent als de depressieve gedachten ervaart, is niet wie jij werkelijk bent. En ik kan dat beamen. Ik zou me als ik jou was daar dus niets van aantrekken, want mensen die dit nooit hebben ervaren, zullen het ook niet begrijpen. We can’t even blame them: ben zelfs een beetje jaloers op ze.
Hij spreekt over dat het te maken heeft met onze opvoeding en dat wij eigenlijk onze eigen ‘bad guy’ zijn.
Maar goed, niemand is perfect. En daarmee haak ik gelijk in op wat jij zegt: waarom stellen wij zulke hoge eisen aan onszelf? Komt dat voort uit de onzekerheid door de depri gedachten, is dat genetisch, denken we te veel over dingen na? In het boek dat ik nu lees, The Four Agreements van Don Miguel Ruiz, worden deze dingen allemaal aan het licht gebracht. Hij spreekt over dat het te maken heeft met onze opvoeding en dat wij eigenlijk onze eigen ‘bad guy’ zijn: niemand interesseert zich daadwerkelijk in de dingen die in jouw ogen niet goed genoeg zijn aan jezelf. Ik raad je dan ook 100% aan om dit boek te gaan lezen. Er gaat een wereld voor je open. Misschien komen wij beiden op deze manier een stapje dichter bij zelfacceptatie. And remember… we’re in this together!
Meer columns lezen? Klik hier.