Het is zover. Ik heb een puppy gekocht! En ja hij dartelt al vrolijk door mijn huis. Het beestje was zo’n 8 weken toen hij de koude boerderij mocht verlaten en met open armen in het Amsterdamse werd ontvangen. Van wortelschieten in de klei naar duiven jagen in de hoofdstad. Toegegeven, hij moest even wennen aan al die drukte om hem heen. Van voorbijschietende trams tot enge donkere steegjes. Het leven in Amsterdam is ook voor kleine hondjes een spannend avontuur.
Met de aanschaf van mijn puppy, hij heet trouwens Ollie en is een cavapoo reutje, ben ik toegetreden tot het puppy universem. Jawel, een wereld waarin voorbijgangers met hun grijpgrage handjes toeschieten om dat zachte vachtje van jouw kleine hondenbaby te aaien met de daarbijbehorende ‘oehs en ahs’. Zonder om toestemming te vragen duiken ze met hun grote lichamen bovenop kleine Ollie die angstig wegdeinst voor deze ogenschijnlijke monsters. Laatst liep ik in de avond langs een vol terras, waarna een jonge vrouw op mijn puppy kwam afrennen, hem oppakte en knuffelde. Ik stond perflex. Als ik op straat loop met mijn baby til je hem toch ook niet opeens uit zijn kinderwagen om hem ‘even’ te knuffelen? De neanderthaler lijkt echter naar boven te komen wanneer het om een lief klein zacht bolletje wol gaat.
Ik zou liegen als ik zeg dat die aandacht niet ook leuk is. Met Ollie aan mijn zijde vormen wij als koppel een ware attractie in de straten rondom de Amstel. Al in de eerste week heeft mijn cavapoo ‘hondenvriendjes’ gemaakt en ken ik inmiddels 50% van mijn buren. En dat is heel wat, gezien die teller toch eerst op een kleine 10% bleef hangen. En het zijn niet alleen de vrouwen die in katzwijm vallen bij het zien van Ollie. Jong, oud, man en vrouw.. mijn kleine haarbal maakt veel bij iedereen los. En zeker bij mij!
Maar hoewel het hebben van een puppy voor de buitenwereld – en de niet hondenkenners – als één grote roze wolk eruit kan zien, weet ik inmiddels wel anders. Slapeloze nachten, het eeuwige gepiep in de bench, die scherpe tandjes die mijn tere huid doorboren tijdens een enthousiast spel.. En dan heb ik het nog niet eens over de halen die inmiddels in mijn bank zitten en de vele plasjes en drolletjes die ik (in huis!) moet opruimen. Puppy’s komen niet met een gebruiksaanwijzing, dus moet je het doen met de oneindige adviezen op het internet en de goedbedoelde woorden van voorbijgangers. Eén ding is zeker, net als bij het opvoeden van kinderen (hear say), twijfel je vaak of je het wel goed doet. Desalniettemin doe ik het op mijn manier en zo goed als ik het kan. Dat betekent dat ik mijn kleine haarbal af en toe wel achter het behang kan plakken, maar bij het aanzicht van zijn pluizige kopje is alles weer vergeten.
