Lieve Eline, niet alles in het leven is “sparkle, rainbow, unicorn”. Vooral deze tijd, de tijd van kerst en het einde van het jaar, kan verdomd lastig zijn! Juist dan voelen veel mensen zich eenzaam, ook al zie je dit niet aan de buitenkant. Delen dat het niet zo goed met je gaat is lastig, want waarom zou je daar een ander mee lastig moeten vallen? Zeker zo rondom en tijdens de feestdagen..
Nonsense, natuurlijk. Je valt niet iemand lastig door te delen hoe het nu echt met je gaat. Maar een beetje hulp van de ander om het gesprek op gang te krijgen zou natuurlijk fijn zijn. Volgens mij vragen we elkaar dan ook te weinig hoe het nu écht met iemand gaat. De standaard ‘alles goed?’ is meer een beleefdheidsvraag dan een oprechte, en het antwoord dat volgt zal nooit de lading dekken.
Laten we dan ook nu, maar ook in het jaar dat volgt, wat meer de tijd nemen om even stil te staan. Te luisteren en te verbinden met een ander. Grijp die telefoon en probeer er eens echt achter te komen hoe het met hem of haar gaat. Het plaatje aan de buitenkant kan er namelijk nog zo mooi uitzien, we kunnen nooit weten wat er bij iemand binnen afspeelt.
Hi Val, wat jij zegt. Niet alles in het leven is “sparkle, rainbow, unicorn”. Soms heb je gewoon een ontzettende baaldag, of zelfs baalmaand. Ik merk dat mijn eerste reactie op zo’n moment is om mezelf af te zonderen, anderen niet ‘lastig’ te willen vallen met mijn bullshit. Nu heb ik in de afgelopen jaren meer om hulp leren vragen (lees mijn brief aan Lisa, over mijn depressie), maar toch loop ik weer tegen hetzelfde ‘vluchtgedrag’ aan nu ik samenwoon. Het grote verschil: je ontkomt niet meer aan, dat oog voor je. Er is gewoon iemand die elke dag opnieuw blijft vragen hoe het met me gaan. Een cadeautje, dat is het!
Ook kerst is opeens heel anders, nu ik mijn grote liefde aan mijn zijde heb. Maar ik herinner me nog goed dat ik voor de zoveelste keer ‘alleen’ bij de familie aan de kersttafel kon aanschuiven, terwijl ik het liefst thuis onder mijn dekentje kroop met een pot chocoladeijs. Eenzaamheid is een groot probleem, en tegenwoordig niet alleen meer onder ouderen. De jongere generatie heeft volgens mij nog flink last van die eenzame opsluiting tijdens de corona pandemie. Dit terwijl ze (en we) er alles aan doen om ons leven op social media er zo ‘rijk’ mogelijk uit te laten zien.
Hoe verfrissend is het dan om steeds meer pioniers de schaduwkant van het leven te zien delen. Van miskramen tot depressies en van eetstoornissen tot burnouts. ‘De vuile was buitenhangen’, zo noemden ze dat vroeger. Ik ben blij dat we die was steeds minder vaak alleen moeten doen, maar we moeten er bij stilstaan dat het tij nog niet volledig is gekeerd.
Gesprekken worden langzaam opengebroken en ‘vuile wasjes’ worden voorzichtig gedeeld. Toch verdient iedereen dat extra steuntje in de rug om zijn of haar verhaal te delen. Dus inderdaad, pak die telefoon, ga spontaan bij iemand langs. Achter elke voordeur hangt een wasje, dat wat frisse lucht kan gebruiken!
