Valerie woont in Zwitserland, Eline in Amsterdam. Iedere week schrijven ze elkaar over diverse onderwerpen die hen bezighoudt in de column van de week. Van vraagstukken in de liefde tot dilemma’s op het werk. Niets is te gek en niets blijft onbesproken.
Hi Eline, ik herinner me nog heel goed dat ene moment een paar jaar geleden. Op whatsapp ontving ik een foto van jouw nieuwe kapsel. Eline met KORT HAAR! Wow, wat een type verandering was dat, want sinds ik jou ken heb je prachtig lange manen! Zo vrouwelijk en sexy. En toen opeens, tadaaaaa, was er de Eline met kort haar. Niet alleen ik, maar ook andere vrienden en familie van jou moesten er aan wennen. Maar ooooh wat was ik jaloers dat jij dit aandurfde!
Inmiddels draag je je haar weer lang, misschien zelfs langer dan het ooit is geweest. En wat ziet dat er prachtig uit! Maar waar ik dan benieuwd naar ben. Denk je er soms toch niet stiekem weer over na om de schaar er opnieuw drastisch in te zetten? Bij mij schiet die gedachte zo vaak door mijn hoofd!
Kort of lang haar, voor mij is het een eeuwig dilemma. Is mijn haar lang, dan wil ik het laten knippen. Heb ik het kort, dan wil ik het laten groeien. Ik ben er eigenlijk nooit tevreden mee! Met lange haren voel ik mijzelf vrouwelijk en kan ik mijn mooie golvende krullen gewoon hun gang laten gaan. Maar met kort haar, tot net boven mijn schouders, voel ik me stoer! En stoer vind ik juist wel bij me passen.
Over 3 weken is het weer zo ver – een bezoek aan de kapper en ik heb nog geen beslissing genomen over wat het wordt. Alleen de puntjes eraf of toch wel weer voor die stoere chick look? Heb jij ook zo’n haardilemma?
Liefs,
Hi Val, dat moment staat me zeker nog op het netvlies! De reacties van de omgeving waren nog het leukst. Of misschien van de kapper: ‘wil je dit écht doen!?’. Yes please! Weg met die lange logge lokken. Op een gegeven moment wist ik namelijk van gekkigheid niet meer wat ik met mijn lange haren moest. En bovendien wilde ik ook wel eens voor iets heel anders gaan.
Voor iets anders gaan, heb ik wel vaker gedaan. Ik ben niet zo bang om met mijn kapsel te experimenteren. Zo verfde mijn moeder op mijn verzoek mijn haren donkerrobijnrood in mijn puberjaren en niet veel later chocoladebruin dat nogal ‘zwart’ uitpakte.
Qua lengte heeft het ook wel gefluctueerd, maar meestal niet boven mijn schouders. Tot die ene keer. Mijn haren reikten bijna tot aan mijn billen, de natuurlijke krul had het er letterlijk ‘zwaar’ mee en ik bedacht op een zaterdagochtend dat het ook gewoon anders kon. Toen ben ik dus naar de kapper gegaan met het verzoek om zo’n 25 centimeter van mijn lokken te knippen. Een lange lob moest het worden.
Of ik er spijt van had? Absoluut niet. Ik vond het eigenlijk wel te gek staan. Als ik het stijlde met een tang had ik zo’n Hollywood-waardige strakke bob en liet ik mijn natuurlijke krul zijn gang gaan, dan zat het lekker speelt. Veel omkijken had ik er niet meer naar.
Toch ben ik wel tot de conclusie gekomen dat lang haar het beste bij mij past. Ergens schuilt er namelijk nog steeds een Rapunzel in mij. Of dit betekent dat ik nooit meer de schaar erin zet? Welnee, living in the moment!
Foutje gezien? Laat het ons weten. We zijn je eeuwig dankbaar!