Hi Eline! Hoe gaat het? En met jouw grote liefde? Deze week zat ik diep na te denken over vriendschappen en over dat deze niet altijd even makkelijk zijn. Naar mijn idee gaan echte vrienden door het vuur voor je. Ze zijn niet bang je de waarheid te vertellen en zijn de steunpilaren wanneer je ze nodig hebt (ook als je het niet wilt toegeven). Hoogte- én dieptepunten deel je met hen, kortom door dik en dun. Maar wanneer spreek je nu over een leuke kennis of een echte ‘vriendschap’? Hebben we stiekem niet allemaal niet kennissen die we vrienden noemen?
Heb jij ooit een vriendschap gehad waarin je het gevoel had dat jij net altijd iets meer moeite moest doen dan de ander voor jou deed? Ik heb er hard over nagedacht en moet toegeven dat ook ik twee vriendschappen heb waar het ergens niet 100% klopt met geven en nemen. Grappig genoeg ben ik in één van deze vriendschappen degene die het meest trekt, terwijl in de andere vriendschap de andere persoon juist aangeeft mij meer meer nodig te hebben.
Wat kan ik doen? Zal ik het ter sprake brengen? Want ik merk aan mezelf als je in de positie bent waar je niet krijgt wat je nodig hebt van een vriendschap, dat verdriet en teleurstelling niet ver weg zijn. Dus eraan werken of de vriendschap laten gaan? En wat als je het al een paar keer hebt gezegd maar het verandert niet? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en ideeën hierover.
Liefs,
Hi Val! All well hier in Amsterdam. Nog een beetje aan het nagloeien van de hittegolf, inclusief zonnesteek, maar toegegeven ik houd van de zomer! Wat een mooi onderwerp snijd je hier aan. Eén die nog te vaak als vanzelfsprekend wordt gezien, maar is dat nu eigenlijk wel zo? De meesten van ons hebben gelukkig een aantal hele fijne vrienden om zich heen. Mensen waarop je kunt terugvallen no matter what. En natuurlijk ook mensen waarmee je leuke dingen kunt ondernemen en avonturen kunt beleven. Toch zijn goede vriendschappen nog niet zo vanzelfsprekend.
In mijn 34 jaar heb ik al meerdere vriendschappen zien komen en gaan. Van prille vriendschapsrelaties die uitbloeien tot iets moois, maar door te weinig water (energie) niet floreren, tot een voorzichtige ontmoeting door gebeurtenissen en omstandigheden gesterkt tot een hechte band. De formule voor een goede vriendschap is denk ik liefde, geduld, respect, tijd en communicatie. Een liefdesrelatie is ook hard werken, men vergeet dat dit bij vriendschappen soms ook zo is. Want hoe graag we ook willen dat alles soepel en vanzelf gaat, dit is niet hoe het in werkelijkheid werkt.
Kijk ik naar mijn eigen vriendengroep, dan ben ik trots op de mensen die ik om mij heen heb verzameld. Stuk voor stuk zijn het lieve, leuke, intelligente mensen, waarmee ik lief en leed kan delen. Natuurlijk spreek ik de één meer dan de ander. Afhankelijk van woonplaats, levensfase en de stemming waarin ik verkeer zoek ik hen vaker of minder vaak op. Maar ook al spreek ik mijn beste vriendinnen niet dagelijks, zie ik hen soms maar 2 tot 3 keer per jaar, ze horen bij mij. Ik voel het aan alles en ik denk dat wanneer jij naar je hart luistert, jij het antwoord ook weet.
Sommige vriendschappen zijn de moeite waard om aan te werken. Hoe vaak je bepaalde zaken ook moet aankaarten. Diep in je hart voel je of de vriendschap oprecht is en of jij hier moeite voor wilt blijven doen, ongeacht de investering op dat moment van de andere partij. Ikzelf ben ook niet altijd de beste vriendin. Ik verdwijn in mijn bubbel, verlies me in een verliefdheid of werk, waardoor de ander even minder of zelfs niets hoort. Daar heb ik helemaal geen slechte bedoelingen mee, vaak doe ik het niet eens bewust. Een kort belletje met “Elien, ik heb je nodig” is voor mij genoeg. Dus, mocht er wat zijn, spreek je uit is mijn advies. Je voelt vanzelf tot wanneer dat goed voelt.
Liefs,
