Hoi Elien, heb jij al van Voluntary childlessness gehoord, of in het Nederlands, kindervrij? Dit is mijn antwoord als iemand aan mij vraagt of ik kinderen wil. “Nee, ik wil kindervrij blijven”. En ik zet de klemtoon op het woordje vrij, want voor mij voelt dit zo. Ik heb nooit een kinderwens gehad en ik denk niet dat dit nog ooit komt, gezien ik inmiddels al 33 ben. Mensen die mij niet kennen schrikken daar soms van. “Hoezo geen kinderen, jij bent kinderloos?” Kinderloos klinkt zo negatief, alsof ik kinderen wil maar er geen kan krijgen. En dit klopt niet, want ik kies bewust niet voor het ouderschap.
Ik zit in de beste tijd van mijn leven. Goede baan, net getrouwd en heb genoeg geld om (bijna) alles te kunnen doen of kopen wat ik wil. Maar bovenal heb ik mijn vrijheid. De deur uitlopen wanneer ik maar wil? Feestje vieren en daarna 2 dagen op de bank hangen omdat ik van mijn hangover moet herstellen? Last minute een tripje naar Spanje boeken? Slapen, gewoon slapen? Doen wat ik wil en met niemand rekening houden? Genoeg tijd in mijn vriendschappen en relaties stoppen? Zonder kinderen kan dit prima en dit wil ik zo houden.
Het “Mama-Gen” kwam nooit bij mij door. Waar andere vriendinnen bijna flauwvallen als ze een baby zien moet ik heel hard nadenken over wat ik moet zeggen. Want “wat een mooie baby” hoor je van mij eigenlijk nooit. Ik vind baby’s namelijk meestal niet mooi. Begrijp mij niet verkeerd, ik houd wel van de kinderen van mijn vrienden en vriendinnen. Ik ben zelfs de peetmoeder van een jongetje en ik krijg er dit jaar in november nog een tweede bij! Er is wel de afspraak dat er geen voogdij bij komt kijken mocht er iets met de ouders gebeuren. Mijn omgeving accepteert dit prima, maar “society” lijkt dit soms nog best een beetje lastig te vinden.
Wat zijn jouw ervaringen, want ik weet dat jij een kinderwens hebt? Ben benieuwd.
Liefs,
Hi Val! Kinderen.. een precair onderwerp, zeker op deze leeftijd. Zoals je zegt zitten wij in de levensfase waarin onze omgeving groeit met een aanwas van jonge spruiten. Is de beschuit met muisjes net achter de kiezen bij het ene gezin, wordt de ‘gender reveal’ taart bij een ander alweer aangesneden. Sommigen al met een kinderwens vanaf jongs af aan, anderen die erin gegroeid zijn. Mijn Instagram feed loopt er in ieder geval van over. Want ja, veel van onze leeftijdsgenoten geven nu gehoor aan hun wens van het hebben van een gezin.
Jij hebt die wens duidelijk niet, zo ken ik je niet anders. Jij wordt niet week bij het zien van die bolle babywangetjes; schiet eerder in de rode vlekken bij het idee aan zo’n krijsend hulpeloos mensje. Nee, voor jou zijn kinderen niet per se een toevoeging aan jouw geluk en dat is helemaal ok. Het krijgen van kinderen is absoluut geen moetje als het aan mij ligt! Schandalig vind ik het dan ook, wat er nu in Amerika gebeurt, maar dat terzijde.
Ik daarentegen, heb best een sterke kinderwens. Altijd al gehad eigenlijk. Maar als je denkt dat alleen het ontbreken van een kinderwens stof op doet waaien, moet ik je teleurstellen. Ook het hebben van een kinderwens is vaak een punt van discussie. Zeker als je in de dertig en single bent krijg je regelmatig de biologische klok naar je hoofd geslingerd, vinden mensen er wat van als je in de nabije toekomst BAM-moeder wilt worden en gaan mensen met gezinnen je soms zelfs uit de weg omdat ze bang zijn je te kwetsen.
Nee, men heeft altijd wel wat te vinden over hoe jij of ik je leven leidt. Kinderwens of niet, moeder van slechts 1 of een heel leger. Wij vrouwen lijken het toch nooit goed te kunnen doen en dan niet eens per se in de ogen van onze sisterhood.. Mijn idee: respecteer elkaars keuzes. Jouw wens is niet iemands anders geluk. Leef je mooiste leven, lekker op jouw manier.
