Hi Liz! Hoe gaat het met je? Ik heb een nieuwe hobby: racefietsen. Lang heb ik me er tegen verzet, want wat vond ik ze irritant. Zonder pardon vliegen ze langs je oren als je nietsvermoedend op het fietspad voort tuft op je stadsfiets. Bellen doen ze niet, want het hebben van een fietsbel op een wielrenfiets is een fashion-faux-pas; in plaats daarvan besluipen ze je als een luipaard van achteren en maken ze hun aanwezigheid pas op het laatste moment bekend, waardoor je als aangeschoten wild van schrik over het fietspad slingert. En nu behoor ik zelf tot die club slinkse luipaarden. Vind je het niet hilarisch?
Mijn broers zijn al jaren actief op de fiets. Al jaren staat elk vrije weekend in het teken van het verslinden van zoveel mogelijk kilometers. Amsterdam-Middelburg, Middelburg-Breda? Geen probleem! Het begon bij mijn oudere broer, die na een aantal jaren te hebben geroeid de overstap maakte naar die andere ‘benen sport’ : wielrennen. Later volgde mijn jongere broer. Iets minder fanatiek roeier tijdens zijn tijd in Delft, maar nu zeker geen minder sterke tegenstander van mijn oudere broer op de fiets. En ik? Ondanks mijn serieuze roeicarrière (ok ik overdrijf) tijdens mijn studententijd in Nijmegen, was ik niet vatbaar voor het fietsvirus. Nee, ik vond het eerder irritant dat er altijd over fietsen gesproken moest worden en ik elk familieweekend over wielrenfietsen en gear struikelde. Nee, ik ging wel hockeyen, boksen, zweten in de sportschool. Meer mijn ding..
En toen greep het virus ook om zich heen binnen mijn vriendenkring. Massaal kochten mijn vriendinnen fietsen en raceten er steeds meer in felle kleuren uitgedoste snelheidsduivels over de fietspaden en door de bossen. Terrassen werden omringt door gloednieuwe racefietsen van mannen met veel te dikke buiken en die arrogante attitude van de racers leek steeds erger te worden. Een grote bron van irritatie, want om de één of andere reden heb ik een hekel aan ‘hypes’, overfanatieke mensen en zeker aan fietsers die geen rekening houden met andere weggebruikers! Heb jij hier ook last van, of ben ik de enige?
Desalniettemin is het moment dan toch aangebroken: sinds kort ben ik de eigenaar van een schitterende mat zwarte racefiets met alles erop en eraan. Die jarenlange indoctrinatie door mijn omgeving en opmerkingen over mijn ‘wielrenwaardige benen’ hebben tot de aankoop geleid. En ok, ik zal niet ontkennen dat de jongen die ik leuk vind – en die ook een fanatiek fietser is – er niets mee te maken heeft ;). In de eerste week van mijn fietsavontuur heb ik als een echte kilometervreter al meer dan 100 km afgelegd. Stiekem moet ik dan ook een beetje om mezelf lachen. Niettemin wanneer ik naar mijn spiegelbeeld kijk voordat ik op de fiets stap. Nee fashionable is het niet, zo’n ultiem strak pakje met ook nog eens een dikke pannenkoek tussen je benen, maar toegeven dat maakt helemaal niets uit. Ik ben bezeten door het fietsvirus. Maar hé, dat is toch een stuk minder erg dan het hebben van corona!
Yo bro! Super shit, maar deze week heb ik echt geen tijd om je uitgebreid terug te schrijven. Deze weken ben ik met name te vinden in de UB, want écht… er moeten dingen afgerond worden zo vlak voor de zomer! Dat fietstochtje heb je van me tegoed, want ook ík heb het fietsvirus te pakken. Waarschijnlijk doorgegeven door mijn vader 😉 Volgende week retourtje Bloemendaal Beach? Ciao!